Metoda Krakowska to terapia neurobiologiczna stymulująca wszystkie funkcje poznawcze dziecka. Podstawowym jej założeniem jest naśladowanie kolejnych etapów rozwojowych dziecka zdrowego. Według tej metody należy dostarczyć dziecku tej wiedzy, która z powodu zaburzeń nie mogła być przez nie samodzielnie zdobyta. Podkreśla potrzebę stymulacji rozwoju dziecka i jednoczesnym korygowaniu zaburzeń funkcjonalnych, wrodzonych, genetycznych i nabytych. Swoje założenie opiera na tezie, według której zdolność do powstania nowych synaps (połączeń nerwowych) nigdy się nie kończy i jest w pełni zależna od konkretnych doświadczeń dostarczanych jednostce. Dziecko uczy się zachowań i ról społecznych przede wszystkim językowo, biorąc czynny udział w interakcjach społecznych, jednak zanim będzie gotowe do przyswojenia umiejętności i wiedzy o świecie w grupie rówieśniczej, musi współdziałać indywidualnie z osobą dorosłą. Opanowanie umiejętności nazywania czynności, cech, rzeczy i osób wymaga zastosowania mechanizmu naśladowania rozwoju mowy dziecka, czyli powtarzania, rozumienia i nazywania. Terapeuta pracuje z podopiecznym nie tylko nad budowaniem jego kompetencji komunikacyjnej, ale też nad pozostałymi funkcjami poznawczymi: słuchową, wzrokową, lewej półkuli mózgu, pamięci, motoryki małej i dużej, kategoryzacji i myślenia przyczynowo- skutkowego, zachowań społecznych oraz zabawy.

Metoda została stworzona przez zespół osób związanych z Katedrą Logopedii w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie wraz Zespołem Diagnozy i Terapii Języka. Na czele zespołu stoi prof. dr hab. Jagoda Cieszyńska.
Metoda Krakowska szczególnie jest polecana dzieciom z zespołem Aspergera, autyzmem, zespołem Downa, alalią, afazją dziecięcą, porażeniem mózgowym, niezakończonym i opóźnionym rozwojem mowy, a także dla dzieci zagrożonych dysleksją (z grupy ryzyka dysleksji), niepełnosprawnością intelektualną (szczególnie w stopniu lekkim) oraz sprzężoną.