Koncepcja PNF postrzega pacjenta jako całość, wykorzystując silniejsze i nieuszkodzone obszary ciała celem wspomagania obszarów słabszych. Istotą terapii jest praca funkcjonalna poprzez optymalne pobudzenie znajdujących się w ciele receptorów czucia powierzchownego i głębokiego oraz poprowadzenie ruchu ciała we wszystkich 3 płaszczyznach. W następstwie dochodzi do zaangażowania maksymalnej ilość włókien mięśniowych i ruch w obszarze uszkodzonym staje się łatwiejszy do wykonania. Metoda PNF służy nauce inicjacji ruchu, polepszeniu zakresu ruchomości w stawach, poprawie koordynacji ruchowej, zwiększeniu siły i wytrzymałości mięśniowej, redukcji bólu, przez co znajduje ona swoje zastosowanie głównie w rehabilitacji pacjentów neurologicznych i ortopedycznych, czyli m.in.:
– z mózgowym porażeniem dziecięcym,
– z chorobami nerwowo-mięśniowymi (np. SMA, SLA, dystrofie mięśniowe, miopatie),
– po udarach mózgu,
– z chorobą Parkinsona
– po urazach ortopedycznych,
– z zespołami bólowymi,
– z chorobami o podłożu zwyrodnieniowym,
– z wadami postawy.
Koncepcję PNF można bezkonfliktowo łączyć z terapią manualną czy koncepcją NDT-Bobath, co poszersza spektrum możliwości terapeutycznych.